Zespół Cotarda – objawy
W zespole Cotarda dominuje przekonanie o własnej śmierci, że jest się „chodzącym trupem”. Chory nie ma poczucia własnej tożsamości, zaprzecza własnemu istnieniu. Może także wierzyć, że nic nie istnieje – on sam, świat i ludzie wokoło. Ponadto chory:
- ma zmniejszoną percepcję własnego ciała (nie czuje np. bicia własnego serca);
- twierdzi, że jego ciało ulega pośmiertnemu procesowi rozpadu – gnije i dodatkowo żerują na nim robaki, które powoli zjadają ciało na zewnątrz i od wewnątrz. W związku z tym ma poczucie zaniku narządów, a w końcu ich braku. Wprawdzie nie wie, jak to możliwe, że może mówić i poruszać się bez mózgu, serca i innych narządów, ale jest absolutnie przekonany, że ich nie posiada;
- jest pobudzony psychoruchowo – porusza się bardzo specyficznie, co może przypominać ruchy „żywych trupów” z filmów;
- może poczuć swoistą więź ze zmarłymi i często chodzić po cmentarzach, które wydają mu się najwłaściwszym dla niego miejscem;
- ma obniżony próg bólu, który zwiększa ryzyko zachowań autoagresywnych. Chory może się okaleczać, by przekonać otoczenie, że nie żyje (skoro jest martwy, to jego rany nie będą krwawić). Może nawet podejmować próby samobójcze w celu udowodnienia słuszności swoich twierdzeń (skoro nie żyje, to nie może umrzeć ponownie). Samobójstwo jest także sposobem na pozbycie się martwego ciała, na które chory jest rzekomo skazany;
- nie myje się, nie je i nie pije (jedzenie i picie nie ma sensu, skoro się nie żyje). Głód i wycieńczenie to druga po samobójstwach przyczyna prawdziwej śmierci chorego.
Objawom tym towarzyszą silny lęk i poczucie winy. Chory szuka wytłumaczenia, dlaczego dalej jest na ziemi, skoro już nie żyje. W końcu dochodzi do wniosku, że śmierć jest karą za jego grzechy i nieposłuszeństwo. Jest zbłąkaną duszą, skazaną na wieczne przebywanie w martwym ciele.
Zespół Cotarda – leczenie
Chory powinien być pod stałą opieką psychiatry (ze względu na ryzyko okaleczania się i podejmowania prób samobójczych). W leczeniu stosuje się tabletki przeciwpsychotyczne oraz terapię elektrowstrząsami. Szanse na wyleczenie chorego zależą do stopnia zaawansowania zaburzenia.
